film online opis prime time 2021

Facet, broń i zakładnicy wciągnięci w współpraca miejsca, czasu również prac. Jeśli sądzicie, iż tę formułę dawno już wyczerpano, stęknijcie raz a dobrze oraz lamenty miejmy zbyt sobą. Prezentowany na festiwalu w Sundance oraz dystrybuowany przez Netfliksa pełnometrażowy debiut Jakuba Piątka bez taryfy ulgowej rozpycha się między klasykami "zakładniczego" kina. I wymaga się więcej; jedna gatunkowa przegródka to dla "Prime Time" szczęśliwie zbyt kilku.

Dwudziestokilkuletni Sebastian potrafi ustrzelić chwilę. W noc wieńczącą rok ’99 w narzekającym na pełną Polskę studiu telewizyjnym panuje chaos; gdy jedni wyjeżdżają na taneczny parkiet, inni muszą pracować. Chłopak gładko przemyka a przed kamery, żeby z stoją w garści oraz ochroniarzem na muszce zażądać od wydawczyni występu na żywo. W przeciągu kilku godzin biforkowy rozgardiasz zamieni się w gospodarstwo psychologicznej walki. Ceną jest dominacja i podporządkowanie, a że i cudze życie. Terrorystę, dwoje zakładników oraz dodatkowych negocjatorów połączy start w spektaklu nawarstwiających się wad i chorób. A spektakl to niezwykły.

Bartosz Bielenia daje występ migoczący od emocji. On stanowi aktorskim kuglarzem, i ja jego marionetką: kibicuję jego osoby, choć nawet jej nie lubię; współczuję jej, jednak tak mało o niej wiem; boję się o nią, natomiast jej motywacje stanowią dla mnie tajemnicą. Gwiazda "Bożego ciała" jako dodatkowy w współczesnych latach gość ze społecznego marginesu buntownik niepokoi recenzentów niczym "zamknięte w klatce zwierzę". Dzikość Bielenia może jednak wymieszać z magnetyzmem kota ze "Shreka". Co w współczesnym całym zaskakuje najbardziej, to równoczesna umiejętność przekonania nas, że Sebastian jest zwyklakiem, obok którego odbyli obojętnie.

Drugi plan godnie Bieleni wtóruje. Podczas gdy cicha kreacja ochroniarza w przygotowaniu Andrzeja Kłaka niespodziewanie stosuje do fabuły bromance’owe skojarzenia, w doświadczonej prezenterce kreowanej przez Magdalenę Popławską panika konkuruje z godnością i doświadczeniem. Z kolei Monika Frajczyk i Cezary Kosiński jako negocjatorzy drgnieniem ręce lub wstrzymaniem oddechu mówią o swoich bohaterach wystarczająco, by dialog zaprezentował się zbędny.

Scenopisarski duet Jakub Piątek-Łukasz Czapski świadomie bazuje na psychologii niedomówień. Pod koniec milenium – proste jak tworzonego – coś wisi w powietrzu, ale nie bardzo wiadomo co. Z jakiejś strony transformacyjna szczęśliwość upada, przychodzi rozczarowanie, a wraz z nim gniew. Owe społeczne nastroje oddają w filmie obficie wyszperane telewizyjne archiwalia. Przez ekrany przewijają się protestujące grupy zawodowe, na trasach słychać okrzyki "Konstytucja!", "Raz sierpem, raz młotem…", Korwin krzyczy, Kwaśniewski składa noworoczne życzenia, gdzie indziej władzę przejmuje zaś Putin. Spojrzenie w perspektywę niby daje nadzieję na różny początek, lecz wywołuje równie wiele obaw. Pluskwa milenijna to najmniejsza z nich. Gdy młodzi nie widzą w końcu perspektyw, a nierówności są coraz dużo znane, samochodowa loteria audiotele brzmi jak niesmaczny żart. Takiej optyce najdalej zatem do nostalgii – w "Prime Time" świat sprzed smartfonozy ujawnia zresztą zaskakująco wiele analogii do współczesności. Sebastian jest właśnie drinkom z pominiętych, jacy w będącej desperacji próbują jakimś sposobem dotrzeć do sądu. Nawet jeżeli w badaniach bezpośredniego źródła jego gniewu twórcy interesują się z nami w bazia oraz myszkę, konstrukcja ludzkiej tykającej informacje jest nam dużo tak znana. https://filmyzlektorem.pl/

By nie odnieśli mylnego wrażenia! Publicystyczne tony służą najpierw i przede wszystkim gatunkowemu widowisku. Bomba tyka, napięcie rośnie, a odliczanie do przodzie Nowego Roku wyznacza staranną konstrukcję narracji. W zamkniętej lokacji studia TV każdy przedmiot i metr kwadratowy może ujawnić się katalizatorem akcji albo kluczowym ogranicznikiem percepcji bohaterów. Piątek przechodzi na swoją właściwość ograniczenia: objawia się świetnym wyczuciem powierzchni i poczuciem rytmu, jest gospodarczy w mózgach dodatkowo nie komplikuje tego, czego komplikować nie wypada. Zna miarę gatunku, w ramach jakiego się porusza. Widać, że zjadł zęby na "Pieskich popołudniach", "Sieci" czy "Planie doskonałym", razem nie jest tymże klasykom niewolniczo poddany. Jego – luźno inspirowana serią prawdziwych najść na przygotowania telewizyjne – filmowa fabryka emocji miewa komediowe momenty, bywa thrillerem, mockumentem i psychodramą, wreszcie niejednoznacznym artykułem na punkt mediów, w jakim najczarniejszą grozę wzbudza coś zgoła innego. Choć reżyser wspomina o tyle lat 90., nie gubi kontaktu z Naszą AD 2021. Wie i, że czasem tak jest wcisnąć hamulec oraz zostać nas z pięknym znakiem zapytania.