Facet, broń i zakładnicy wciągnięci w współpraca miejsca, czasu również prac. Jeśli sądzicie, iż tę formułę dawno już wyczerpano, stęknijcie raz a dobrze oraz lamenty miejmy zbyt sobą. Prezentowany na festiwalu w Sundance oraz dystrybuowany przez Netfliksa pełnometrażowy debiut Jakuba Piątka bez taryfy ulgowej rozpycha się między klasykami "zakładniczego" kina. I wymaga się więcej; jedna gatunkowa przegródka to dla "Prime Time" szczęśliwie zbyt kilku.

Dwudziestokilkuletni Sebastian potrafi ustrzelić chwilę. W noc wieńczącą rok ’99 w narzekającym na pełną Polskę studiu telewizyjnym panuje chaos; gdy jedni wyjeżdżają na taneczny parkiet, inni muszą pracować. Chłopak gładko przemyka a przed kamery, żeby z stoją w garści oraz ochroniarzem na muszce zażądać od wydawczyni występu na żywo. W przeciągu kilku godzin biforkowy rozgardiasz zamieni się w gospodarstwo psychologicznej walki. Ceną jest dominacja i podporządkowanie, a że i cudze życie. Terrorystę, dwoje zakładników oraz dodatkowych negocjatorów połączy start w spektaklu nawarstwiających się wad i chorób. A spektakl to niezwykły.

Bartosz Bielenia daje występ migoczący od emocji. On stanowi aktorskim kuglarzem, i ja jego marionetką: kibicuję jego osoby, choć nawet jej nie lubię; współczuję jej, jednak tak mało o niej wiem; boję się o nią, natomiast jej motywacje stanowią dla mnie tajemnicą. Gwiazda "Bożego ciała" jako dodatkowy w współczesnych latach gość ze społecznego marginesu buntownik niepokoi recenzentów niczym "zamknięte w klatce zwierzę". Dzikość Bielenia może jednak wymieszać z magnetyzmem kota ze "Shreka". Co w współczesnym całym zaskakuje najbardziej, to równoczesna umiejętność przekonania nas, że Sebastian jest zwyklakiem, obok którego odbyli obojętnie.

Drugi plan godnie Bieleni wtóruje. Podczas gdy cicha kreacja ochroniarza w przygotowaniu Andrzeja Kłaka niespodziewanie stosuje do fabuły bromance’owe skojarzenia, w doświadczonej prezenterce kreowanej przez Magdalenę Popławską panika konkuruje z godnością i doświadczeniem. Z kolei Monika Frajczyk i Cezary Kosiński jako negocjatorzy drgnieniem ręce lub wstrzymaniem oddechu mówią o swoich bohaterach wystarczająco, by dialog zaprezentował się zbędny.

Scenopisarski duet Jakub Piątek-Łukasz Czapski świadomie bazuje na psychologii niedomówień. Pod koniec milenium – proste jak tworzonego – coś wisi w powietrzu, ale nie bardzo wiadomo co. Z jakiejś strony transformacyjna szczęśliwość upada, przychodzi rozczarowanie, a wraz z nim gniew. Owe społeczne nastroje oddają w filmie obficie wyszperane telewizyjne archiwalia. Przez ekrany przewijają się protestujące grupy zawodowe, na trasach słychać okrzyki "Konstytucja!", "Raz sierpem, raz młotem…", Korwin krzyczy, Kwaśniewski składa noworoczne życzenia, gdzie indziej władzę przejmuje zaś Putin. Spojrzenie w perspektywę niby daje nadzieję na różny początek, lecz wywołuje równie wiele obaw. Pluskwa milenijna to najmniejsza z nich. Gdy młodzi nie widzą w końcu perspektyw, a nierówności są coraz dużo znane, samochodowa loteria audiotele brzmi jak niesmaczny żart. Takiej optyce najdalej zatem do nostalgii – w "Prime Time" świat sprzed smartfonozy ujawnia zresztą zaskakująco wiele analogii do współczesności. Sebastian jest właśnie drinkom z pominiętych, jacy w będącej desperacji próbują jakimś sposobem dotrzeć do sądu. Nawet jeżeli w badaniach bezpośredniego źródła jego gniewu twórcy interesują się z nami w bazia oraz myszkę, konstrukcja ludzkiej tykającej informacje jest nam dużo tak znana. https://filmyzlektorem.pl/

By nie odnieśli mylnego wrażenia! Publicystyczne tony służą najpierw i przede wszystkim gatunkowemu widowisku. Bomba tyka, napięcie rośnie, a odliczanie do przodzie Nowego Roku wyznacza staranną konstrukcję narracji. W zamkniętej lokacji studia TV każdy przedmiot i metr kwadratowy może ujawnić się katalizatorem akcji albo kluczowym ogranicznikiem percepcji bohaterów. Piątek przechodzi na swoją właściwość ograniczenia: objawia się świetnym wyczuciem powierzchni i poczuciem rytmu, jest gospodarczy w mózgach dodatkowo nie komplikuje tego, czego komplikować nie wypada. Zna miarę gatunku, w ramach jakiego się porusza. Widać, że zjadł zęby na "Pieskich popołudniach", "Sieci" czy "Planie doskonałym", razem nie jest tymże klasykom niewolniczo poddany. Jego – luźno inspirowana serią prawdziwych najść na przygotowania telewizyjne – filmowa fabryka emocji miewa komediowe momenty, bywa thrillerem, mockumentem i psychodramą, wreszcie niejednoznacznym artykułem na punkt mediów, w jakim najczarniejszą grozę wzbudza coś zgoła innego. Choć reżyser wspomina o tyle lat 90., nie gubi kontaktu z Naszą AD 2021. Wie i, że czasem tak jest wcisnąć hamulec oraz zostać nas z pięknym znakiem zapytania.

Choć kwestią sporną jest, czy ludzkość zasługuje na wszelki ratunek, kino hollywoodzkie pozostaje niewzruszone. Zazwyczaj psim swędem udaje się zażegnać katastrofę, a gdy nie, obecne na zgliszczach cywilizacji, mimo wszystko, kiełkują dobro, prawo oraz coś. Dlatego, oglądając "Emocję i potwory", otworzył się zastanawiać, czy by na pewno Ziemia po globalnej mutacji, wywołanej chemicznym opadem z rakiet mających ocalić ludzkość, toż takie złe miejsce? Natura bowiem, jak po sterydowym zastrzyku, zyskała dość sił, aby nareszcie upomnieć się o własne. Zimnokrwiste przejęły powierzchnię planety, spychając wszystkich do jaskiń oraz nor, zieleń oplotła porzucone auta i jedne kamienice. Zapanowały wypoczynek również cisza. https://filmyzlektorem.pl

Nie istnieję widoczny, czy umyślnie reżyser Michael Matthews pokazuje człowieka jako pasożyta na ostatnim systemie; huby nieprzystającej do owego nowego systemie; do błogiej równowagi. Nie wierzę. Bowiem nie mamy ale do wykonywania z ekranizacją odezwy do ludu świata wygłoszonej przez antynatalistycznego brata bliźniaka Davida Attenborougha, jednak z awanturniczą sprawą również postapokaliptycznym kinem drogi przeznaczonym dla publiczności od lat pięciu, do stu pięciu.

Niezły jest jeden fakt rozwiązania oraz motywacja głównego bohatera, pogubionego Joela. Chłopak nawet po upadku ludzkości siedzi przy biurku także nie wyściubia nosa z bunkra, bo przy spotkaniach z mutantami nieruchomieje, zatrzymując się i dobrym celem, ergo – narażając towarzyszy. Tyle że nawet pod ziemią każdy gościa planuje także chłopak jest wyjątkowym singlem na domu. Stąd, żeby nie poznać własnego działania samotnie (i, zapewne, nie zostać przygniecionym przez seksualną frustrację), musi przezwyciężyć lęk i wejść na zewnątrz z programem odnalezienia ukochanej sprzed lat. Stosuje ich wakacyjna miłość oraz pocałunek na tylnym siedzeniu osobówki. Dzieli – kawał drogi. Dziewczyna istnieje na gruncie innej koloni, a nikt drugi nie ma celu się narażać dla romantycznego uniesienia, stąd młody zarzuca plecak na ramię i przesuwa w trasę samotnie.

Aż do końca ilustrującego starą prawdę, że wielkimi potworami są ludzie, zaś nie, no cóż, potwory, film jest kroniką dość powtarzalnych zmagań bohatera z ogromnymi robalami i płazami. Jak już sam termin nie pozwalał polegać na nic dziwnego, lecz fabularnych urozmaiceń tu niewiele. Nawet przypadkowe spotkania – to z psem, który lubi przybyć niczym Han Sam i zabezpieczyć sprawę w współczesnej chwili, więc z ekscentrykami od survivalu wyglądającymi jako żywo duet Hit Girl i Big Daddy – przypominają tu leniwe odhaczanie gatunkowych punktów kontrolnych. Ciężko było mi odepchnąć od siebie uczucie, że działają one nie tyle charakterologicznemu rozwojowi Joela, co przygotowaniu gracza (przepraszam – bohatera) na inne starcie.

By nie było – choć nić przewleczona przez fabularne koraliki jest słabej jakości, same pojedynki są ciekawe i fajnie się patrzy na te zjawiska z komputera, wpadając w głowę, jak tym całkowicie neurotyczny amant sobie poradzi. Szkoda jednak, iż w spraw o dojrzewaniu praktycznie do jednego końca Joel jest tym samym facetem, którego poznaliśmy nawet nie tyle na wstępie filmu, co dzięki osadzonej siedem lat wcześniej retrospekcji. Joel to licealista uwięziony w ciele dwudziestoparolatka, którego trudy postapokaliptycznego żywota nauczyły tylko tego, że fajnie byłoby traktować dziewczynę. Szybki kurs dorosłości przejdzie dopiero, gdy odnajdzie Aimee również odkryje, że ona wtedy obecnie stawała się kobietą. U Joela proces ten stanowi niewiele klarowny, i on jeden nie dość zdecydowany. Najbliżej sensownej refleksji na materiał życia, skomplikowanych emocji oraz stanu świata będzie, zaglądając w realne oczy ogromnego kraba.

A jeśli przy krabie jesteśmy, proekologiczna wymowa filmu potrafiła stanowić tu asem w rękawie scenarzystów oraz naprawdę mocnym, fabularnym elementem. Akurat tymże razem – podawana jest zupełnie nieśmiało i traci się produktem ubocznym tekstu. Twórcy "Miłości i potworów", choć grają niezłymi kartami, boją się zaryzykować również podnieść stawkę. Nic innego, że zadowoleni z wyłożonej na stół pary dziesiątek, zgarniają niewielką pulę.

Zack Snyder wraca z kolejnym uniwersum. Tym jednocześnie sięga do korzeni również poznaje świat opętany przez zombie w filmie stworzonym dla platformy Netflix. Lub jest toż praca duża uwagi? Przeczytajcie naszą ocenę.

Zack Snyder swoim Świtem żywych trupów z 2004 roku przywrócił zombie do momentów świetności. Znów stawały się one modne dodatkowo na zdrowe zagościły w popkulturze. To dzięki niemu giganci tacy jak AMC zgodzili się na realizację The Walking Dead, które przerodziło się w bardzo korzystną dla tej telewizji serię. Snyder jednak porzucił świat umarlaków dla własnej bezgranicznej miłości – komiksów DC. Dostał możliwość realizowania DCU oraz całe nowe pomysły poszły w odstawkę. Wróciły, gdy konflikt z WB urósł do takich rozmiarów, że Snyder nie był rozwiązania dodatkowo potrzebował zmienić studio. Tu pojawił się Netflix, który postanowił wykorzystać szum wokół reżysera, a też przyciągnąć do siebie fanów jego twórczości. Dał to zielone światło nie jedynie na produkcję Army of the Dead, lecz też na założenie całego uniwersum, w którego team będą wchodziły sequele i prequele pokazujące losy tego świata również niektórych bohaterów. Powstał podobno nawet serial animowany.

Widać, że Snyder, pisząc scenariusz, mocno rozwijał się Złotem dla zuchwałych Briana G. Huttona. Myśl jest natomiast identyczna. Grupa śmiałków świadczona przez Scotta Warda (Dave Bautista) jest zatrudniona przez jednego biznesmena (Hiroyuki Sanada), by wedrzeć się do jego kasyna otrzymującego się w sercu Las Vegas, będącego właśnie terenem zajętym przez zombie. W skarbcu znajdują się porzucone palety wypełnione milionami dolarów. Ludzie noszą je odebrać w zamian za wkład w wynikach wynoszących 20 milionów dolarów. Misja powtarza się być niewymuszona a wcale zaplanowana. Oraz jak szybko się domyślić, wcale tak nie będzie.

Army of the Dead w tymże swoim zadaniu było być zabawnym filmem, w jakim grupa śmiałków na nowe rodzaje masakruje hordy zombie. A mnie zatem w liczbie na wstępu odpowiadało. Bohaterowie, przynajmniej na papierze, są bardzo zauważalni oraz wielcy. Nie kochają za sobą nawzajem. Każdy z nich planuje inne powody, dla których korzysta wkład w tej roli. Za odzyskane pieniądze chcą począć od inna, z dala od tego przeklętego miejsca. Scott czeka na ostatnie, że pieniądze pomogą jego córce rozpocząć nowe mieszkanie. Chce odbudować spośród nią trzymaj. Martin (Tig Notaro) i Vanderohe (Omari Hardwick) pragną być ciepli, a taki Dieter (Matthias Schweighöfer) jest po prostu niezrozumiałą obsesję na temacie skarbca i nie spocznie, dopóki go nie otworzy. Jak może, ich przyczyny są stosunkowo niskie oraz kilka wyszukane. A właśnie naprawdę cała fabuła taka jest. Polecam to trudno z prawdziwą dozą rozczarowania, bo miał na coś więcej. Nie będzie wspaniałym spojlerem, jak powiem, że nie wszyscy bohaterowie zostaną do napisów końcowych. W takich produkcjach to potrzebne, a nawet oczekiwane przez widzów. Temat jest w niniejszym, gdy są oni wybierani – moim złożeniem w ostatnim elemencie Snyder kompletnie dał ciała. Śmierci są głupie i przypadkowe. Jakby nagle postaci straciły możliwość logicznego myślenia. Nie widziały, co się wokół nich dzieje. Miejscami widz będzie był uczucie, że ogląda horror klasy B, bo ofiary obserwują się nieracjonalnie dodatkowo istnieje więc zaczynające.

Do tego mocny twist – czyli odkrycie przed bohaterami oraz widzami, o co naprawdę naprawdę funkcjonuje w niniejszej oczywistej misji – jest niedorzeczny. Powoduje, że wszystka intryga rozpada się jak domek z stron. Rozumiem, że Zack chciał, aby widzowie rozkoszowali się światem, jaki wykonałem, i innymi sposobami zombie, ale to wszystko ginie w lesie głupich decyzji scenariuszowych.

Reżyser chciał chyba, aby dość liczna obsada poniosła ten obraz swoją charyzmą. Niestety, mówiąc szczerze, to oprócz Schweighofera nie ma tu postaci ciekawych. Takich, z jakimi widz mógł zacząć kontakt natomiast im sprzyjać. W grup ich los jest nam obojętny – jeżeli są zjadani czy wysadzani, nie spełnia więc na nas żadnego wrażenia. Podobnie zresztą jak wydobywający się na ważny plan Bautista. Wykorzystywany przez niego Ward jest obowiązkowy, ciągle zamyślony i słaby. Jeśli oczekujecie, że rzuci jakimś zabawnym tekstem, to że się rozczarujecie. Zresztą sam Dave Bautista zaznaczał w problemach, iż w aktualnym obrazie chciał przedstawić swój talent aktorski. Średnio mu wtedy wyszło.

Cały film trwa mało dwie również pół godziny. Jest wykonany wieloma dużo ciekawskimi i oryginalnymi scenami walki, które spędzają w pamięci na dłużej. Widać, że Snyder dobrze cieszył się, kręcąc ten obraz. Może miejscami trochę za dużo, a efekt końcowy robi wrażenie produkcji niedopracowanej w klasie fabularnej. Twórca tak mocno skoncentrowałeś się na karcie wizualnej oraz na tym, żeby być całe uniwersum, że odpuścił trochę logikę. Traktuje wielu bohaterów jak mięso armatnie. Do bieżącego przyczyna głównego czarnego charakteru, nie mówię tutaj o alpha zombie, jest oryginalna. Nie zamierza powodu, co potwierdza już sam początek filmu.

Czy Snyderowi udało się powtórzyć sukces sprzed 16 lat również dodać coś nowego do punktu zombie? Bynajmniej nie. Ten obraz nie przesuwa żadnej granicy. Nie zakłada nic nowego do tematu, który Kirkman wraz z armią showrunnerów wycisnął do nowej kropli.

Army of the Dead to klasyczny akcyjniak, w jakim eliminuje się całe zastępy zombie w bardzo dekoracyjny oraz krwawy sposób. Niestety jest zatem sztuka ani mocno przełomowa, ani jakoś zaskakująco rozrywkowa. Liczenia w sądu do niej stary o wiele większe. Zwłaszcza przy tak rewelacyjnej również zróżnicowanej obsadzie. Strona z Filmami