Facet, broń i zakładnicy wciągnięci w współpraca miejsca, czasu również prac. Jeśli sądzicie, iż tę formułę dawno już wyczerpano, stęknijcie raz a dobrze oraz lamenty miejmy zbyt sobą. Prezentowany na festiwalu w Sundance oraz dystrybuowany przez Netfliksa pełnometrażowy debiut Jakuba Piątka bez taryfy ulgowej rozpycha się między klasykami "zakładniczego" kina. I wymaga się więcej; jedna gatunkowa przegródka to dla "Prime Time" szczęśliwie zbyt kilku.

Dwudziestokilkuletni Sebastian potrafi ustrzelić chwilę. W noc wieńczącą rok ’99 w narzekającym na pełną Polskę studiu telewizyjnym panuje chaos; gdy jedni wyjeżdżają na taneczny parkiet, inni muszą pracować. Chłopak gładko przemyka a przed kamery, żeby z stoją w garści oraz ochroniarzem na muszce zażądać od wydawczyni występu na żywo. W przeciągu kilku godzin biforkowy rozgardiasz zamieni się w gospodarstwo psychologicznej walki. Ceną jest dominacja i podporządkowanie, a że i cudze życie. Terrorystę, dwoje zakładników oraz dodatkowych negocjatorów połączy start w spektaklu nawarstwiających się wad i chorób. A spektakl to niezwykły.

Bartosz Bielenia daje występ migoczący od emocji. On stanowi aktorskim kuglarzem, i ja jego marionetką: kibicuję jego osoby, choć nawet jej nie lubię; współczuję jej, jednak tak mało o niej wiem; boję się o nią, natomiast jej motywacje stanowią dla mnie tajemnicą. Gwiazda "Bożego ciała" jako dodatkowy w współczesnych latach gość ze społecznego marginesu buntownik niepokoi recenzentów niczym "zamknięte w klatce zwierzę". Dzikość Bielenia może jednak wymieszać z magnetyzmem kota ze "Shreka". Co w współczesnym całym zaskakuje najbardziej, to równoczesna umiejętność przekonania nas, że Sebastian jest zwyklakiem, obok którego odbyli obojętnie.

Drugi plan godnie Bieleni wtóruje. Podczas gdy cicha kreacja ochroniarza w przygotowaniu Andrzeja Kłaka niespodziewanie stosuje do fabuły bromance’owe skojarzenia, w doświadczonej prezenterce kreowanej przez Magdalenę Popławską panika konkuruje z godnością i doświadczeniem. Z kolei Monika Frajczyk i Cezary Kosiński jako negocjatorzy drgnieniem ręce lub wstrzymaniem oddechu mówią o swoich bohaterach wystarczająco, by dialog zaprezentował się zbędny.

Scenopisarski duet Jakub Piątek-Łukasz Czapski świadomie bazuje na psychologii niedomówień. Pod koniec milenium – proste jak tworzonego – coś wisi w powietrzu, ale nie bardzo wiadomo co. Z jakiejś strony transformacyjna szczęśliwość upada, przychodzi rozczarowanie, a wraz z nim gniew. Owe społeczne nastroje oddają w filmie obficie wyszperane telewizyjne archiwalia. Przez ekrany przewijają się protestujące grupy zawodowe, na trasach słychać okrzyki "Konstytucja!", "Raz sierpem, raz młotem…", Korwin krzyczy, Kwaśniewski składa noworoczne życzenia, gdzie indziej władzę przejmuje zaś Putin. Spojrzenie w perspektywę niby daje nadzieję na różny początek, lecz wywołuje równie wiele obaw. Pluskwa milenijna to najmniejsza z nich. Gdy młodzi nie widzą w końcu perspektyw, a nierówności są coraz dużo znane, samochodowa loteria audiotele brzmi jak niesmaczny żart. Takiej optyce najdalej zatem do nostalgii – w "Prime Time" świat sprzed smartfonozy ujawnia zresztą zaskakująco wiele analogii do współczesności. Sebastian jest właśnie drinkom z pominiętych, jacy w będącej desperacji próbują jakimś sposobem dotrzeć do sądu. Nawet jeżeli w badaniach bezpośredniego źródła jego gniewu twórcy interesują się z nami w bazia oraz myszkę, konstrukcja ludzkiej tykającej informacje jest nam dużo tak znana. https://filmyzlektorem.pl/

By nie odnieśli mylnego wrażenia! Publicystyczne tony służą najpierw i przede wszystkim gatunkowemu widowisku. Bomba tyka, napięcie rośnie, a odliczanie do przodzie Nowego Roku wyznacza staranną konstrukcję narracji. W zamkniętej lokacji studia TV każdy przedmiot i metr kwadratowy może ujawnić się katalizatorem akcji albo kluczowym ogranicznikiem percepcji bohaterów. Piątek przechodzi na swoją właściwość ograniczenia: objawia się świetnym wyczuciem powierzchni i poczuciem rytmu, jest gospodarczy w mózgach dodatkowo nie komplikuje tego, czego komplikować nie wypada. Zna miarę gatunku, w ramach jakiego się porusza. Widać, że zjadł zęby na "Pieskich popołudniach", "Sieci" czy "Planie doskonałym", razem nie jest tymże klasykom niewolniczo poddany. Jego – luźno inspirowana serią prawdziwych najść na przygotowania telewizyjne – filmowa fabryka emocji miewa komediowe momenty, bywa thrillerem, mockumentem i psychodramą, wreszcie niejednoznacznym artykułem na punkt mediów, w jakim najczarniejszą grozę wzbudza coś zgoła innego. Choć reżyser wspomina o tyle lat 90., nie gubi kontaktu z Naszą AD 2021. Wie i, że czasem tak jest wcisnąć hamulec oraz zostać nas z pięknym znakiem zapytania.

Choć kwestią sporną jest, czy ludzkość zasługuje na wszelki ratunek, kino hollywoodzkie pozostaje niewzruszone. Zazwyczaj psim swędem udaje się zażegnać katastrofę, a gdy nie, obecne na zgliszczach cywilizacji, mimo wszystko, kiełkują dobro, prawo oraz coś. Dlatego, oglądając "Emocję i potwory", otworzył się zastanawiać, czy by na pewno Ziemia po globalnej mutacji, wywołanej chemicznym opadem z rakiet mających ocalić ludzkość, toż takie złe miejsce? Natura bowiem, jak po sterydowym zastrzyku, zyskała dość sił, aby nareszcie upomnieć się o własne. Zimnokrwiste przejęły powierzchnię planety, spychając wszystkich do jaskiń oraz nor, zieleń oplotła porzucone auta i jedne kamienice. Zapanowały wypoczynek również cisza. https://filmyzlektorem.pl

Nie istnieję widoczny, czy umyślnie reżyser Michael Matthews pokazuje człowieka jako pasożyta na ostatnim systemie; huby nieprzystającej do owego nowego systemie; do błogiej równowagi. Nie wierzę. Bowiem nie mamy ale do wykonywania z ekranizacją odezwy do ludu świata wygłoszonej przez antynatalistycznego brata bliźniaka Davida Attenborougha, jednak z awanturniczą sprawą również postapokaliptycznym kinem drogi przeznaczonym dla publiczności od lat pięciu, do stu pięciu.

Niezły jest jeden fakt rozwiązania oraz motywacja głównego bohatera, pogubionego Joela. Chłopak nawet po upadku ludzkości siedzi przy biurku także nie wyściubia nosa z bunkra, bo przy spotkaniach z mutantami nieruchomieje, zatrzymując się i dobrym celem, ergo – narażając towarzyszy. Tyle że nawet pod ziemią każdy gościa planuje także chłopak jest wyjątkowym singlem na domu. Stąd, żeby nie poznać własnego działania samotnie (i, zapewne, nie zostać przygniecionym przez seksualną frustrację), musi przezwyciężyć lęk i wejść na zewnątrz z programem odnalezienia ukochanej sprzed lat. Stosuje ich wakacyjna miłość oraz pocałunek na tylnym siedzeniu osobówki. Dzieli – kawał drogi. Dziewczyna istnieje na gruncie innej koloni, a nikt drugi nie ma celu się narażać dla romantycznego uniesienia, stąd młody zarzuca plecak na ramię i przesuwa w trasę samotnie.

Aż do końca ilustrującego starą prawdę, że wielkimi potworami są ludzie, zaś nie, no cóż, potwory, film jest kroniką dość powtarzalnych zmagań bohatera z ogromnymi robalami i płazami. Jak już sam termin nie pozwalał polegać na nic dziwnego, lecz fabularnych urozmaiceń tu niewiele. Nawet przypadkowe spotkania – to z psem, który lubi przybyć niczym Han Sam i zabezpieczyć sprawę w współczesnej chwili, więc z ekscentrykami od survivalu wyglądającymi jako żywo duet Hit Girl i Big Daddy – przypominają tu leniwe odhaczanie gatunkowych punktów kontrolnych. Ciężko było mi odepchnąć od siebie uczucie, że działają one nie tyle charakterologicznemu rozwojowi Joela, co przygotowaniu gracza (przepraszam – bohatera) na inne starcie.

By nie było – choć nić przewleczona przez fabularne koraliki jest słabej jakości, same pojedynki są ciekawe i fajnie się patrzy na te zjawiska z komputera, wpadając w głowę, jak tym całkowicie neurotyczny amant sobie poradzi. Szkoda jednak, iż w spraw o dojrzewaniu praktycznie do jednego końca Joel jest tym samym facetem, którego poznaliśmy nawet nie tyle na wstępie filmu, co dzięki osadzonej siedem lat wcześniej retrospekcji. Joel to licealista uwięziony w ciele dwudziestoparolatka, którego trudy postapokaliptycznego żywota nauczyły tylko tego, że fajnie byłoby traktować dziewczynę. Szybki kurs dorosłości przejdzie dopiero, gdy odnajdzie Aimee również odkryje, że ona wtedy obecnie stawała się kobietą. U Joela proces ten stanowi niewiele klarowny, i on jeden nie dość zdecydowany. Najbliżej sensownej refleksji na materiał życia, skomplikowanych emocji oraz stanu świata będzie, zaglądając w realne oczy ogromnego kraba.

A jeśli przy krabie jesteśmy, proekologiczna wymowa filmu potrafiła stanowić tu asem w rękawie scenarzystów oraz naprawdę mocnym, fabularnym elementem. Akurat tymże razem – podawana jest zupełnie nieśmiało i traci się produktem ubocznym tekstu. Twórcy "Miłości i potworów", choć grają niezłymi kartami, boją się zaryzykować również podnieść stawkę. Nic innego, że zadowoleni z wyłożonej na stół pary dziesiątek, zgarniają niewielką pulę.

Zack Snyder wraca z kolejnym uniwersum. Tym jednocześnie sięga do korzeni również poznaje świat opętany przez zombie w filmie stworzonym dla platformy Netflix. Lub jest toż praca duża uwagi? Przeczytajcie naszą ocenę.

Zack Snyder swoim Świtem żywych trupów z 2004 roku przywrócił zombie do momentów świetności. Znów stawały się one modne dodatkowo na zdrowe zagościły w popkulturze. To dzięki niemu giganci tacy jak AMC zgodzili się na realizację The Walking Dead, które przerodziło się w bardzo korzystną dla tej telewizji serię. Snyder jednak porzucił świat umarlaków dla własnej bezgranicznej miłości – komiksów DC. Dostał możliwość realizowania DCU oraz całe nowe pomysły poszły w odstawkę. Wróciły, gdy konflikt z WB urósł do takich rozmiarów, że Snyder nie był rozwiązania dodatkowo potrzebował zmienić studio. Tu pojawił się Netflix, który postanowił wykorzystać szum wokół reżysera, a też przyciągnąć do siebie fanów jego twórczości. Dał to zielone światło nie jedynie na produkcję Army of the Dead, lecz też na założenie całego uniwersum, w którego team będą wchodziły sequele i prequele pokazujące losy tego świata również niektórych bohaterów. Powstał podobno nawet serial animowany.

Widać, że Snyder, pisząc scenariusz, mocno rozwijał się Złotem dla zuchwałych Briana G. Huttona. Myśl jest natomiast identyczna. Grupa śmiałków świadczona przez Scotta Warda (Dave Bautista) jest zatrudniona przez jednego biznesmena (Hiroyuki Sanada), by wedrzeć się do jego kasyna otrzymującego się w sercu Las Vegas, będącego właśnie terenem zajętym przez zombie. W skarbcu znajdują się porzucone palety wypełnione milionami dolarów. Ludzie noszą je odebrać w zamian za wkład w wynikach wynoszących 20 milionów dolarów. Misja powtarza się być niewymuszona a wcale zaplanowana. Oraz jak szybko się domyślić, wcale tak nie będzie.

Army of the Dead w tymże swoim zadaniu było być zabawnym filmem, w jakim grupa śmiałków na nowe rodzaje masakruje hordy zombie. A mnie zatem w liczbie na wstępu odpowiadało. Bohaterowie, przynajmniej na papierze, są bardzo zauważalni oraz wielcy. Nie kochają za sobą nawzajem. Każdy z nich planuje inne powody, dla których korzysta wkład w tej roli. Za odzyskane pieniądze chcą począć od inna, z dala od tego przeklętego miejsca. Scott czeka na ostatnie, że pieniądze pomogą jego córce rozpocząć nowe mieszkanie. Chce odbudować spośród nią trzymaj. Martin (Tig Notaro) i Vanderohe (Omari Hardwick) pragną być ciepli, a taki Dieter (Matthias Schweighöfer) jest po prostu niezrozumiałą obsesję na temacie skarbca i nie spocznie, dopóki go nie otworzy. Jak może, ich przyczyny są stosunkowo niskie oraz kilka wyszukane. A właśnie naprawdę cała fabuła taka jest. Polecam to trudno z prawdziwą dozą rozczarowania, bo miał na coś więcej. Nie będzie wspaniałym spojlerem, jak powiem, że nie wszyscy bohaterowie zostaną do napisów końcowych. W takich produkcjach to potrzebne, a nawet oczekiwane przez widzów. Temat jest w niniejszym, gdy są oni wybierani – moim złożeniem w ostatnim elemencie Snyder kompletnie dał ciała. Śmierci są głupie i przypadkowe. Jakby nagle postaci straciły możliwość logicznego myślenia. Nie widziały, co się wokół nich dzieje. Miejscami widz będzie był uczucie, że ogląda horror klasy B, bo ofiary obserwują się nieracjonalnie dodatkowo istnieje więc zaczynające.

Do tego mocny twist – czyli odkrycie przed bohaterami oraz widzami, o co naprawdę naprawdę funkcjonuje w niniejszej oczywistej misji – jest niedorzeczny. Powoduje, że wszystka intryga rozpada się jak domek z stron. Rozumiem, że Zack chciał, aby widzowie rozkoszowali się światem, jaki wykonałem, i innymi sposobami zombie, ale to wszystko ginie w lesie głupich decyzji scenariuszowych.

Reżyser chciał chyba, aby dość liczna obsada poniosła ten obraz swoją charyzmą. Niestety, mówiąc szczerze, to oprócz Schweighofera nie ma tu postaci ciekawych. Takich, z jakimi widz mógł zacząć kontakt natomiast im sprzyjać. W grup ich los jest nam obojętny – jeżeli są zjadani czy wysadzani, nie spełnia więc na nas żadnego wrażenia. Podobnie zresztą jak wydobywający się na ważny plan Bautista. Wykorzystywany przez niego Ward jest obowiązkowy, ciągle zamyślony i słaby. Jeśli oczekujecie, że rzuci jakimś zabawnym tekstem, to że się rozczarujecie. Zresztą sam Dave Bautista zaznaczał w problemach, iż w aktualnym obrazie chciał przedstawić swój talent aktorski. Średnio mu wtedy wyszło.

Cały film trwa mało dwie również pół godziny. Jest wykonany wieloma dużo ciekawskimi i oryginalnymi scenami walki, które spędzają w pamięci na dłużej. Widać, że Snyder dobrze cieszył się, kręcąc ten obraz. Może miejscami trochę za dużo, a efekt końcowy robi wrażenie produkcji niedopracowanej w klasie fabularnej. Twórca tak mocno skoncentrowałeś się na karcie wizualnej oraz na tym, żeby być całe uniwersum, że odpuścił trochę logikę. Traktuje wielu bohaterów jak mięso armatnie. Do bieżącego przyczyna głównego czarnego charakteru, nie mówię tutaj o alpha zombie, jest oryginalna. Nie zamierza powodu, co potwierdza już sam początek filmu.

Czy Snyderowi udało się powtórzyć sukces sprzed 16 lat również dodać coś nowego do punktu zombie? Bynajmniej nie. Ten obraz nie przesuwa żadnej granicy. Nie zakłada nic nowego do tematu, który Kirkman wraz z armią showrunnerów wycisnął do nowej kropli.

Army of the Dead to klasyczny akcyjniak, w jakim eliminuje się całe zastępy zombie w bardzo dekoracyjny oraz krwawy sposób. Niestety jest zatem sztuka ani mocno przełomowa, ani jakoś zaskakująco rozrywkowa. Liczenia w sądu do niej stary o wiele większe. Zwłaszcza przy tak rewelacyjnej również zróżnicowanej obsadzie. Strona z Filmami

Mitchellowie kontra maszyny to absolutna petarda. Obraz dąży do osiągana najpiękniejszej animacji 2021 roku, przecież toż również czołówka wśród wszystkich filmów będących premierę w niniejszym roku.

Obraz Mitchellowie kontra maszyny zbiera świetne recenzje na całym świecie, a jednak jeszcze parę miesięcy temu nikt nie oczekiwałem na niego z wypiekami na twarzy. Oczywiście ekipa realizacyjna znacznie dobra rokowała (film stworzyli ludzie odpowiedzialni za Spider-Man Uniwersum), lecz nie stanowił więc obraz, który długo przed premierą promowano z wysokim rozmachem. W 2020 roku nadeszła pandemia COVID-19 i Mitchellowie kontra maszyny powędrowali na półkę wraz z dziesiątkami innych rozwiązanych produkcji. W wypadku animacji Sony Netflix postanowił jednak wykonać styl i popularność mu zbyt to. Streamingowy potentat kupił za duże miliony ten typowy wizerunek także stara obecne znakomita decyzja. Dzięki niej cierpi właśnie w własnej bibliotece jedną spośród najbardziej wyszukanych prac dla całej rodziny.

Trailery zapowiadające Mitchellów nie prowadziły tego, co w obecnym filmie jest najsmaczniejsze również najważniejsze. To pewien z ostatnich wypadków, jak to przejaw nie do tyłu realizuje naszą wartość – zamiast podgrzewać emocje, wywoływał obojętność. Ot, kolejna à la pixarowska produkcja z poprawnie politycznym daniem i wygodnymi żartami. W rzeczywistości film okazał się czymś kompletnie nowym, także w ról formy, jak oraz treści. Pamiętajmy, że Spider-Man Uniwersum również w trailerze obiecywał nieco inną atrakcję. Bogactwo wizualne oraz fabularne filmu nijak trzymało się do ostatniego, co wskazano nam w kilkuminutowej zapowiedzi. Paradoksalnie ta linia leczy na korzyść filmu. Za wiele widzieliśmy zwiastunów obdzierających pracę z punktu zaskoczenia, a czasem z całej magii bycia z czymś nowym. Trailer Mitchellów zarysowywał jedynie główną oś fabularną, zaś więc, co najlepsze, widz jest już podczas seansu.

Punkt wyjścia jest praktyczny również dość standardowy. Rick to old-schoolowy miłośnik natury, który zupełnie nie zna się znaleźć w świecie innowacyjnych metody. Jego córka Katie jest pasjonatką internetu, portali społecznościowych również sztuki youtube’a. Jak szybko się domyślić, para nie może znaleźć wspólnego języka. Rodzinkę dopełniają zakochany w dinozaurach syn oraz mama z zazdrością spoglądająca na pierwszą familię sąsiadów. Mitchellowie są sympatycznymi dziwakami, którzy zaczynają w drogę zdezelowanym samochodem głowy rodziny. Muszą odwieźć Katie na uczelnię, bo dziewczyna właśnie rozpoczyna studia. Wspólna wyprawa daleka istnieje od sielanki. Sytuacja szybko się pogarsza, bo oto zaczyna się robo-apokalipsa. Sztuczna inteligencja przejmuje opiekę nad światem i wybiera każdych gości. Oczywiście uchować przedstawia się jedynie Mitchellom, którzy tworzą walkę również o stan ludzkości, kiedy również inne więzy rodzinne.

Jesteśmy zatem dość tradycyjną opowieść o wartości familii, pokonywaniu przeciwności stanu oraz przełamywaniu wewnętrznych barier. Główna oś fabularna nie jest dokładnie zaskakująca, a tymże, co daje Mitchellów na polu dziesiątek innych mainstreamowych animacji, są rzecz również metoda wypełniające klasyczną podróż z faktu Oraz do celu B. Oprawa audiowizualna, dialogi, postacie, poczucie nastroju i meta-żarty to prawdziwa rewelacja. Rozpoczynając seans animacji Sony, czujemy się tak, jakbyśmy doszli do przeprowadzonej po brzegi lodziarni, w najbardziej szalonym lunaparku na świecie. Na każdym kroku czeka tu na nas pyszny smakołyk. W obrazie nie ma zmarnowanej sekundy. Wszystkie sekwencje działają w służbie wspaniałej rozrywki. Poszczególne sceny przepełnione są nieskrępowaną energią, która towarzyszy nam z pierwszych chwili, aż do nowej sceny. Film nie odwołuje się ani na minutę, ale widz nie jest zmęczony nagromadzeniem akcji. Chłoniemy wszystko, co się dzieje na ekranie, skoro jest to po prostu tak wyśmienicie dobre.

Trudno w niniejsze uwierzyć, natomiast w Mitchellach nie ma ani jednego przestrzelonego żartu. Film śmieje się także z internetowego nieogarnięcia starszego pokolenia, kiedy także z uzależnienia od wi-fi tych mniejszych. Ostrze satyry zadaje celne ciosy, choć co istotne, nie ma tu za pieniądz złośliwości. Nikt tu nie jest uwidoczniony w niekorzystnym świetle. Pewne tendencje traktowane zostają humorystycznie, tylko o krytykanctwie nie jest mowy. Ten poziom doskonale wpisuje się w dobry przekaz filmu. Finalnie przesłanie gra na układ pomiędzy tradycjonalistycznym a nowoczesnym spojrzeniem na mieszkanie. Dwie wizje świata mogą ze sobą koegzystować, co nie nie dla ludziach jest czyste. A właśnie optymistyczna animacja jest pięknym czymś na pokoleniowe konflikty. Film doskonale przydaje się do obejrzenia przez wszą rodzinę. Po seansie na pewno zostanie coś w górze także tym mniejszym, kiedy oraz starszym. https://filmyzlektorem.pl/strona-z-filmami.html

Mitchellowie kontra maszyny jest filmem świetnie wyważonym. Refleksyjne segmenty nie są za długo również zawsze zakończone są celną oraz zabawną puentą. Twórcy nie marnują minut ekranowych, aby wyjaśnić przyczyny robo-apokalipsy. Krótka prezentacja, parę słów wprowadzenia i już podajemy się w obrót akcji. Świetny rytm również atrakcyjne tempo. Aż dziwo bierze, że wygląd nie traci przy tym podstawy. Mitchellów pod wieloma względami można porównać do Spider-Man Uniwersum. Znane jest bliskie przystąpienie do sekwencji akcji – rozrywkowe, kolorowe, wręcz komiksowe. Świetnie wypadają momenty, gdy grafika 3D zostaje ozdobiona dwuwymiarowymi motywami. Dobrze zbierają się również popkulturowe smaczki liczące na nas praktycznie na jakimkolwiek etapie. Postać spośród nich wyznaczonych jest do dużego widza, jednak wiele bez problemu odczytają nawet dzieci. To inna duża wartość Mitchellów. Nikt nie ma tu najmłodszych pobłażliwie. Niektóre postmodernistyczne wstawki skierowane są bezpośrednio do nich, co stanowi efektywnym novum w takiej formule. Z momentów Shreka stara to przecież domena starszych widzów, którzy często towarzyszyli naszym pociechom podczas oglądania „bajek dla niemowląt”. Mitchellowie kontra maszyny pozwalają czytać między wierszami i najmłodszym. Miejmy szansę, że ta szkoła będzie utrzymywana w nowych mainstreamowych dziełach dla całej rodziny.

Dopełnieniem tej normie jest udany voice acting. W głównych bohaterów zajmują się między innymi: Danny McBride, Eric André, Maya Rudolph i Olivia Colman. Aktorzy wykonują dobrą robotę, a tak naprawdę wtedy nie oni są najważniejsi. Na owacje na stojąco zasługują zarówno realizatorzy odpowiedzialni za oprawę audiowizualną, kiedy i scenarzyści, jacy w grup przypadków znajdują w dziesiątkę. Czuć, że twórcy umieściliśmy w obecny projekt serducho, wynikiem czego powstało działanie z tak wspaniałą pozytywną energią. Animacja Mitchellowie kontra maszyny nie jest w pompatyczne tony ani nie próbuje nas uświadamiać poprzez wzniosłe monologi bohaterów. Wbrew to przesłanie realizuje swoją karierę, a co najważniejsze, doskonale współgra z klasą rozrywkową. Produkcja Sony, również jak Co w natury gra, jest najlepszym przedstawicielem nurtu wytyczającego nowe ścieżki w animacjach dla wszystkiej rodziny. Takie filmy po prostu się pamięta!

Sabat sióstr to tani na Netfliksie film, który mówi o szukaniu na czarownice w Regionie Basków na wstępie XVII w. Dawana w nim sprawa tego, jak Kościół katolicki i patriarchalna władza roszczą sobie prawo do przewadze nad kobietami, jeszcze istnieje przecież boleśnie aktualna.

„Nie trzyma nic dużo bolesnego niż tańcząca kobieta” – występuje w filmie inkwizytor, jaki za cel postawił sobie spalenie wszystkich oskarżonych o czary kobiet. „Niebezpieczna tańcząca kobieta” jednoznacznie kojarzy się z boginią Kali. Rzecz chociaż w tymże, że niszczycielski oraz stosujący przewinienia taniec bogini jest tylko odpowiedzią na jakiekolwiek niegodziwości, których przyznali się delikwenci. W Sabacie sióstr jakość jest bliska. Feministyczny w bezpośredniej myśli Sabat sióstr paradoksalnie dowodzi więc, że wszystkie rzeczone niebezpieczeństwo chroni się jedynie w próbach zniewalania kobiecej podmiotowości również omijaniu jej skuteczności.

Akcja obrazu w reżyserii Pablo Agüero przeprowadza się w Teren Basków w 1609 roku. Grupa tkaczek, od lat przebywających w prywatnej żeglarskiej wiosce razem z rytmem krwie także w uznaniu dla jej założeń, zostaje posądzona o czarną magię również przyjęta w klatkę. Inkwizytor, który przybył w ich strony, domaga się, aby przyjęły się do sabatów oraz stosunków z złym. Kobiety spotykają się w formy patowej – gdy się nie dopuszczą do czynów, których ale nie popełniły, zginą. Jeśli przyjmą się do bieżącego, to jeszcze spłoną na stosie. Dobrą podróżą do życia rodzi się odwleczenie egzekucji do czasu, aż ich chłopacy z wioski zrezygnują z morza. Zaczyna się więc seria przesłuchań-maltretowań, która sprawia do nieoczywistego finału. https://filmyzlektorem.pl

Sabat sióstr to obraz, który daje opinię na moc znaczących spraw, związanych z Kościołem i sytuacją kobiet. Przede każdym działanie rewelacyjnie ukazuje, jak daleko poważne jest dokładne pojmowanie mitów czy symboli religijnych. Męscy bohaterowie produkcji Pablo Agüero symbol zła, którym jest szatan, traktują jak realnie istniejąca postać. Kobiety i oskarżają o bycie częściami z bajek oraz opowieści ludowych, przez co niewinne bohaterki skazują na ogromne cierpienia. Inkwizycja, która zajmuje zniszczyć rzekomą sektę szatana, sama wydaje się być pomocami diabła.

Sabat sióstr to obraz, którego najlepszą częścią jest doskonale rozegrana feministyczna wymowa. Autorzy nie narzucają żadnych wniosków, a powodują je wziąć samym widzom. Produkcja ukazuje patriarchalną chęć kontroli natury, której przedstawicielkami są kobiety. Film ukazuje, z jaką zażartością i obsesją inkwizytorzy maltretują kobiece, zniewolone ciała. Przedstawiciele patriarchatu i Kościoła nadają sobie należeć do zarządzania o starych również ich ciałach. To jedyne dzieje się przecież i teraz, kiedy patriarchalna władza przez wyznaczone przez siebie dobra, w oparciu o nic innego, jak właśnie wypaczone religijne motywacji również indywidualne biznesy, skazuje kobiety na męczarnie. Po seansie filmu widzimy to, że chociaż akcja odbywa się w XVII w., to tematyka dalej jest obecna, a Sabat sióstr ukazuje powracające projekty oraz udające się historie.

Oraz z filmu wyłania się przerażający obraz wzorcowej patriarchalnej męskości, która winy i słaba szuka w wszystkim, właśnie nie w sobie. Inkwizycja rozprawia nad tym, jak doskonałym sposobem na gaszenie występków są kary cielesne. Oprócz czyli tego, że twórcy filmu obrazowo uchwycili pojmowanie przez Kościół ciała jako uzupełnienia waloryzowane negatywnie, jako źródło błędu i występku, to również film ukazuje bohaterów, którzy przez tkwienie w celibacie paradoksalnie ciż nie potrafią zapanować nad swym ciałem. Na wartości znanego antropologom mechanizmu kozła ofiarnego za całe zło obwiniają kobiety, jakie to może zbratały się z złym. Sabat sióstr łatwo i łatwo ukazuje więc samo zjawisko rozumiane jako palenie czarownic oraz pozwala widzom poznać jego podstawy.

Hiszpańska produkcja całkiem przyzwoicie wypadła, jeżeli idzie o powierzchnię wizualną, natomiast na atut ocenić możemy jeszcze wprowadzone w wizualność znaczenia. Ujęcia wolnych osób w istocie boleśnie kontrastują ze sprawami w celi więziennej. Znacznie dobra wypadły ważne w odbiorze sceny tortur – są one znacznie zaawansowane, lecz pomimo tego, że przeważa w nich brutalność, nie są pozbawione emocji. Ich produkcja w taki, oraz nie różny możliwość, silnie napiera na widzów, co stanowi absolutnie plusem. Walorem istnieje same aktorstwo, które dobrze wypadło – zarówno jeśli należy o oskarżone o czary kobiety, kiedy i o inkwizytorów. Sabat sióstr jest zawsze filmem, w jakim dominuje pewna skromność i statyczność. Również o ile pewne sprawy porywają, jak rewelacyjna, ekstatyczna kulminacja, to sprawiają się momenty, że praca niestety nas nuży.

Sabat sióstr nie jest bowiem filmem, jaki odkłada na operację oraz chyba części widzów będzie wówczas przeszkadzać. Twórcy bardziej niżeli na słowie odbiorcom rozrywki skupili się na aktualnym, aby za pomocą swojego działania powiedzieć coś ważnego. Oraz to dzisiaj wypadło doskonale. Trochę zabrakło czegoś, co zbalansowałoby nam tąż statyczność również co dało lepiej odnaleźć czy poczuć się w świecie przedstawionym – może klimatu, który żeby nas zafascynował, że dobrze emocji. Temat istnieje te w niniejszym, iż nie do tyłu czujemy napięcie również niebezpieczeństwo związane z nadchodzącą egzekucją.

Sabat sióstr jest wtedy filmem, który gra na prostotę a w tej prostocie jest zarówno siła, jak również spokojna słabość. Tyczy się to też samej historii, którą chyba nie wszyscy widzowie mają za wystarczająco interesującą. Bo choć jest czysta, więc silna ją znajdować za zbyt niską. Zawsze toż ostatnia prostota umożliwiła lepsze wybrzmienie również lżejsze dostrzeżenie całej wymowy filmu. To dzięki takiemu sposobowi opowiadania lepiej wybrzmiewa też kulminacja. Dostrzegamy, co w kwestii dzieje się z bohaterkami oraz która następuje w nich zmiana – interesuje się wewnętrzna wiedźma jako element psychiki.

Pomimo kilku filmowych mankamentów Sabat sióstr zazwyczaj jest świetnym filmem, jaki niesie w sobie znacznie wielu treści. Może przysporzyło się opakowanie jej etapami w korzystniejszą dla widza formę, ale przeważnie jest wówczas film przyjazny a jego walory zdecydowanie panują nad mankamentami. Istnieje więc pod wieloma względami interesująca produkcja feministyczna, która korzysta bardzo w poznaniu problemów związanych z patriarchatem oraz unaocznia kuriozalność literalnego rozwiązania do nauce.